Zoals iedereen hou ik wel van een mooi, simpel deuntje op zijn tijd. Een stom nummer
dat je al duizend keer gehoord hebt, gebracht voor en door idioten, met een onnozele
tekst die gelukkig maar gedeeltelijk verstaanbaar is. Het kan me - ik wik en weeg mijn
woorden - verheffen tot de totale gelukzaligheid. Onlangs nog. Het was de eerste zonnige
dag na een lange periode van slecht weer. Ik reed ergens naartoe en wist niet welke
muziek op te zetten. Minutenlang zat ik door mijn iPod te scrollen. Ik weet het, dat mag
feitelijk niet tijdens het rijden, maar het was rustig op de baan, en ik rijd zelden hard.
Met een oude Volvo kan dat ook niet, maar goed, het ging over muziek. Na te hebben
getwijfeld tussen Ornette Coleman, Arnold Schoenberg en Autechre besloot ik dan toch
maar even naar een radiozender te luisteren. Nu staat bij mij in de auto op preset 1
Radio Nostalgie.(2, 3 en 4 zijn Klara, Central en Stubru, hoor!), en welke gouwe ouwe
begon daar net? ‘Mr. Blue Skies’ van Electric Light Orchestra. Ja, mensen, Bono mocht
langs mij gezeten hebben en me trakteren op een Best Of van zijn meest gewetensvolle
speeches, de ellende in de wereld was overal, behalve daar waar ik me bevond. Op mijn
luie kont in een ongewassen Volvo, tegen honderd per uur luidkeels meezingend met
een hit uit vervlogen tijden. En daarna, alsof het niks kostte, kwam 'Suspicious Mind’ van
Elvis! En Bono maar luider spreken, maar vergeefs, want ik was uit volle borst mee aan
het zingen met Elvis. "Weee caaan’t gooo o-on yeah, with suspicious miiinds!" Wat een
triestig, ellendig nummer feitelijk. Who cares! Het klinkt geweldig, met die jingely
jangely gitaar en violen van suiker. Alles aan het nummer beveelt: geef ons uw geld en
aanbidt deze losgeslagen heikneuter. Met plezier, baas van vzw Corporate Music
Company Cynic & Sons. Met plezier. God bless America. Maar wacht, het was nog niet
gedaan. Opeens weerklonken de stemmen van die vier malle Britten: "You say yes, I say
no, hello hellooo, you say goodbye, I say hello, hello hello." De fucking Beatles. Hebben
we daar nog niet genoeg van gehoord? Nu is Lennon een rond getal aantal jaren dood
(moet gevierd worden), is heel hun repertoire nog eens uitgebracht, krek hetzelfde maar
dan met een 360° omgedraaid hoesje er rond. Weer de fucking Beatles, en altijd… aaah,
die trompetten, papapaaa, geweldig. "Goodbye hello goodbye!" Bono heb ik er
ondertussen in volle vaart uitgesjot. Begon daar even zijn uitleg te roepen, zeg. Ook de
laatste keer dat ik een lifter meepak. En toen, na deze muzikale hattrick, begon het
nieuws. Chance, want ik bleef er bijna in, in dat geluk van mij. Gevaarlijk, want je kan er
in blijven steken, heb ik gelezen. Als in een Bad Trip. Zit je met de rest van je leven
opgeschepen met een chronische blijheid. En als je dat aan de hand hebt, kan je maar op
één plaats meer terecht: een presentatiejob op de televisie. Nee, dan liever elke
muziekdrager met de kromzwaard in twee hakken, hardcore Taliban style. Maar ik wou
in het begin van dit stukje ergens naar toe. Mijn excuses, ik werd meegesleept door mijn
eigen stream of conciousness. Even herbeginnen. Zoals iedereen hou ik wel van een
mooi, simpel deuntje op zijn tijd. Maar met mate. Ben ik de enige die last heeft van een
teveel aan melodie? Tuurlijk niet, we zijn met zijn velen. De Roma onder de muziekfans.
Je vindt ons terug rond het vuilnisbelt van alle ontkende en weggemoffelde frequenties
tussen doremifasolasi. Laat de modale burger maar de andere kant op luisteren. Wij
genieten van de sublieme stank die er heerst. Misschien kan Bono daar wel iets over
vertellen. We zijn toch maar mooi een trotse minderheid.
Even rechtsomkeer maken en hem terug oppikken. En me uitgebreid excuseren.
Ik weet wel waar hij de rest van de rit naar zal moeten luisteren: Racket van
Whitehouse. Met de volumeknop ongezond ver naar rechts.
